KUS KUS

datça daki kargı koyunda 10 tl ye almış olduğum deniz ayakkabılarım ile güneşleniyorum. datça ya gidince aklıma hep eski günler geliyor. eski derken feci eski. 1986- 1995 arası gibi. o zamanlar gençler olarak klan şeklinde dolaşır, datça nın ne kadar can sıkıcı bir yer olduğunu günde 20 kez tekrarlardık. zaten aslında tatilin tadını bile çıkarmaya çalışmıyomuşuz. ben şahsen her akşam en az 2 saat jetonlu telofon başında "çıktığım çocuk" la konuşmaya çalışır. datça daki arkadaşlarıma beni jetonlu telefonun oraya götürmeleri için yalvarırdım, çünkü telefon uzak bir yerdeydi. ne saçmaymış. sonra bir keresinde de aç karnına 2 bira içtim diye bayılmıştım. sonra da ayılmıştım. sonra da bayılmış olmamı hiç önemsememiştim. şimdi bayılsam akşamına emar, tomografi, kan testi hepsini yaptırır 1 hafta acaba neden bayıldım diye düşünürüm. bir de insanlar ne acayip. datça dayken eski günler aklıma geldiği için o zamanlardan çok çok iyi arkadaşım olan birine e-posta gönderdim. "datçadaydım süperdi, hani şöyle yapardık, böyle yapardık, nasılsın? " filan diye, tık yok. herkes selam verip borçlu kalmamak derdinde. geçen gün" güya" yakınımdaki birisine ben tatildeyken benim için bir şey yapmasını istedim. kıyamet koptu. istediğim şeyi aşağılamaktan tutun da bunun yapması ne kadar zor olduğuna dair bir ton da laf işittim. pes dedim doğrusu. ben nelerle uğraşmışım bunca zaman. bu yazının teması ne diye sordum kendi kendime. zihinsel kusma hali olduğuna karar verdim.