en büyük rakibimiz kim?

bizim ailede genelde 3 e 1 bir muhalefet durumu işliyor. 3 kişi babama neler yapmaması gerektiğini sürekli söyleyip duruyor. onu yeme bunu yeme tatlı yeme güneşte yürüme top oynama o kıyafeti giyme hoplama zıplama. oysa ki babamın ruhu o kadar genç ki bizim söylediklerimiz ona anlamsız geliyor çünkü o bunların hepsini yapmamak için hiç bir neden göremiyor. biz de zaten söylediğimizle kalıyoruz. onun için sağlıklı yaşam demek istediği şeyleri kısıt olmaksızın yapabilmek demek. bu sahnede kameraları kendi üstüme çevirip yerime babamı koyduğumda o da herhalde benim şu an olmam gereken yerin çok daha farklı bir yer olması gerektiğini düşünüyordur. ne yazık ki ruhumun kendisini halen 25 yaşında filan hissetmesi sebebi ile onun istediği yerde olamıyorum. daha 10 yıl da geçse ben de hep bu ben olmaya devam edeceğim. umarım bedenim ruhuma çok fazla direnmez. bu durumda aslında bu hayattaki en büyük rakibimizin bedenimiz olduğunu söylemeden edemeyeceğim. babamın durumunda da onu engelleyen bir şey var ise-ki bu da tartışılır- o da biz değil bedenidir. velhasıl babamın istediklerini yaptığı sürece süper mutlu insan olduğunu gördükçe artık bedenine verdiği zararı görmezden gelmeye karar verdim, galiba o da benim hayatım ile ilgili endişelerini dile getirmekten artık vazgeçti.

şimdi kendisi kara kara buradaki antreman arkadaşlarına 2 gün sonra nasıl veda edeceğini düşünüyor, zira bunu söylediğinde çocuklar bir travma geçirecek. plajda diğer büyükler sürekli fikir yürütüyor "söylemeyin çocuklara gideceğinizi!!!" - "söylemeyin çocuklara gideceğinizi !!"

not: hep bir şeye veda edeceğiniz gün o şey süper gözükür gözünüze, deniz, güneş, aileniz, arkadaşlarınız eviniz. benim her bir yerden ayrılmam bir hüzünlü oluyor. karakterim zayıf yahu her şeyden çat diye etkileniyorum!!