Summer'lı 500 gün

bu film geçen hafta vizyonlarımıza girmiş ve türkçeye "aşkın 500 günü" şeklinde çevrilmiştir. aslında özel isim olan ve aynı zamanda filmin esas kızı olan Summer ile geçirilen 500 günü anlatmaktadır. eğer filmi seyretmediğseniz ama seyretmeyi planlıyorsanız bunu okumayın, ya da canınız nasıl isterse öyle yapın.

filmin öyle fazla fazla irdelenecek bir durumu yok, zaten öyle de olsa ben beceremem. şeker gibi bir film, güzel müziklerin, çok sevimli bir erkeğin ve ilginç bir kızın oynadığı bir film. hem kız hem oğlanın bence gayet başarılı bir performans sergilediği bir film. güzel mekanlar, güzel görseller, yalın hayatlar, aşk, mutluluk, hüzün, acı hepsi var...

her ne kadar sanki film "özgür ruhlu ve bağlanmak istemeyen bir kız ve ona deli gibi aşık olan bir erkek" (her zaman tersi olur ya o açıdan kızların egolarını okşuyor, ne diyeyim!) görünümünde ise de asıl ana fikir bence şudur; karşınıza çıkan kadın ya da erkek size "ben şu an bağlanmak istemiyorum, özgür takılmak istiyorum, adımız arkadaş olsun ama biz daha da derinlere inelim, ammaaaaa hiç bir zaman bir beklentimiz olmasın" diyor ise, bu kişi sizden hoşlanıyor ve sizi ilgi çekici buluyordur ancak hayatının aşkı siz değilsinizdir, ve bu kişi hayatının aşkına rastladığı anda size söyledikleri bir hiç olacak ve o da diğer tüm insanlar gibi kendini aşk klişesinin içinde bulacaktır. ayrıca filme göre kader değil, şans ve tesadüfler vardır. bir nevi "sliding doors" havası yani...

işte film budur. bana amerikalıların ingiliz müziği dinlemesi hep tuhaf gelir, bir türlü onların yaşam stillerine uyduramam hüzünlü ingiliz müziğini, bu yüzden bu filmdeki ingiliz müziği hayranlığı bana yapay geldi. haaa derseniz ki senin gibi türk kızına ingiliz müziği uyar mı? valla bal gibi de uyar, acıların çocuğu diil miyiz ki hepimiz, morrissey de bir nevi orhan gencebay, müslüm gürses, ibrahim tatlıses türevi değil midir bu minvalde?!!