BİR OFİSİN ISSIZ HALİ

istanbul dışında bir diyarda, kimsenin kalmadığı büyük ofiste tek başıma çalışıyorum. hava karardı. duyduğuM tek ses kendi çıkardığım ses. tıkır tıkır klavye, bileğimdeki bileziğin masaya vuruşu, göz kapaklarım... tuvalete gitmem lazım. ayağa kalkıyorum. dum dum dum dum topuk seslerim (amma da parke yapmışlar be kardeşim). tuvaletin ışığına dokunuyorum, ama her zaman kilitlediğim kapısını bu sefer kilitlemiyorum. sanki içeride kilitli kalma ihtimalim var gibi... elimi yıkarken arkamda birisi var gibi geliyor. elimi kurulamadan dışarı çıkıyorum. dum dum dum, parkelerden geri yürüyorum. bu strese hiç gerek yok. hemen çıkmalıyım. ilerleyen saatlerde ruhlar gelicek. belli oldu. eski amerikalı öğretmenlerin ruhlarııııııııııııııııı. BÖÖÖÖHHH!!! annneeeeeeee..